младописьменный подкорпус
художественные тексты
Verez tullei, (2014), с. 19; Valentina Lebedeva
Raštvad mäniba veslas: käveliba adivoihe, kulikoihe, lapsed šurguiba reguzil, norišt – regil.
Maloi Juušad ei jätand kacmata, varjoiči. Juuša oli Maloin ženih, Udeks vodeks oli jo pandud sajan päiv.
Vilukun 13. päiväl oliba nimipäiväd Maloile, 14-en oli Vas’kan päiv, kudambale igähižes aigaspäi kaiken tehtihe täuden söndad.
Kazvatajad lapsiden valičusel oliba täuduližed, molembad kanzad eliba bohatas i lugihezoi čomad rodud. Maloin mam kerazi bohatan pridanijan: paltin, poimdud pühkmed, käzipaikad, räcnäd venuiba nügüd’ sundugas lugemata. Heimokundale ženihon polespäi, kaikile svatuile i svatjoile verodme pidi antta edespei laditud lahjad.
Sajas seižui bučil olut, riktihe härgan – hul žardud liha i tamanod savustiba purul sur’kuluil blödoil. Kalanikad kacuiba kadehenke keittud, žardud i solatud kalha heil oli mel’ jäl’ghe sajad mända kalatamha. Kanakeitoz pästi čoman sömduhun i oli kuti päivitadud päiväižel, mugoi se oli razvakaz. Mured kartohk suli sus. St’оklan vuitte studen’ hošti razvan tippuil i vedi pästta sül’gid. Munid, kurnikoid, erazvuiččid pirgoid, kalitkoid i kürzid oli märata. Rusked bol, garbol, solatud sened, solatud kapust i meripihkasine murikaine silitiba sil’mid. Naku oli sur’ sömine! Adivod söiba, joiba čihegehesai, guleiba nedalin, svatud, šurjakod i küdud vähäižel toraziba, no sen täht völ enambal mel’düiba udhe heimokundaha, i kaik oliba lujas ozakahad i agjata täuduližed.
Mušt Malanjan sajas sanutas roduspäi rodhu, miku znam sur’t vepsläšt adivoičetust.
I meiden päivil-ki, konz emägad lükeidaba sömjäl’ged stolalpäi praznikan jäl’ghe, ohkaba:
– Kut äi putui söndad tehta! Miku Malanjan svad’bale!..