младописьменный подкорпус
художественные тексты
Verez tullei, (2014), с. 20; Valentina Lebedeva
– Algat opekoi mindai eläda, iče tedan, midä i kut rata! – andoi vastusen Ust’a susedale.
– Nu-nu, ku tedad, ka i teda edelez-ki, – abittui sused i kändihe lähtta.
A Ust’a zavodi viškoida tuhkan linmale. Käred tullei taci tagaz tuhkan ani Ust’an modoho. Sused nagraškanzi:
– Sanuin sinei, tul’l’aštme lükki, ala vastha! Kacu nügüd’, mi läksi, ani čomin sinä udiloičitoi!
– En näge nimidä! – hosib sil’mäd Ust’a, mod i sobad oma hänel hahkad pölüspäi. – Ka nece tullei om värnik, ei siš polespäi puhu!
– Tullei ka tullei.., – surdui pagišta sused i läksi.
A Ust’ale ühtnägoi tegihe taht pašttud muna söda. Tuli pertihe, – ka mätos hilid-ki ei ole, iče vaiše nügüd’ tuhkan taci ka.
– Nu, kut om, ka muga i om! Paštan päčiš, hilil.
Pani Ust’a munad hilile, saubaz’ päčilaudal i pezeškanzihe. Äkkid kuleb: pačk, pačk!!!
– Sünduižem! Ka mi om-se?! – pöl’gästui Ust’a i joksi päčinnoks. A sigä munad räkäspäi kiškniba i ehtati niid kaiked pačidme!
Kaaa... Meiden Ust’al i räkäs i vilus čud kaiken-se tegese.
Naku pakaižes läksi aitha saharaha i homaiči havadol veičen. Veič oli vauged hüdegespei.
– Voi, ka ei-ik sahar tartund veičen teraha? Užo-ške minä nolaudan!
Nolauzi Ust’a vilun raudan, i kel’ tartui kül’mnühu veičehe! Restta terad nikut ei sa, kibed om, kelen-ki restad.
– Aaaaaa, – mäleganzi hondol änel Ust’a.
Kacuba susedad, – ka mi hän om-se? Ei-ik ken rikta ladi uradad Ust’ad? Kel’-ki jo om pästtud, veič sadud i kelen jo miku čaptas, a iče Ust’a živatan karččikš mäleidab. Čud ka čud!
– Jokse, Ust’uško, pert’he teremba! Pakaine lämas kelid nikelle ei čapa! – nagrdas rahvaz.
Algat nadeigoiš, minun kal’hed lugijad! Ust’al jäl’ges sidä melid ei ližanend, mitte oli urad, ka mugoine om-ki.