младописьменный подкорпус
художественные тексты
Verez tullei, (2014), с. 21; Valentina Lebedeva
Pešan küläs armastadihe. Oli hän ei paha, ei ažlak, ei hül’gäidand nikeda pakičuses, mille-se venošti muhazi i abuti kaikile, mil voili. Nu da vaiše jäl’ges lähteli hänen abuspäi üks’ hol’ i el’gendamatomuz’. Naku, ozutesikš, kuctas händast abutamha mecad pil’dä haugoks. Tahtol mäneb Peša abuhu i pilib tarkas i napernas. Pule langeta jo tarbiž, a Peša seižub tüven al, venošti mille-se muhadab.
– Peša, Peša, pagene!!! – varus kidastaba čapajad. – Oiktas sinun päle koiv-se lankteb! … Оdva ehti pageta Peša.
Toižel kerdal mäni Peša kegoid panmaha. Muga tuged hubin tokazi, miše kegod bokale koverzihezoi.
Nevotas Pešale, kut rad rata, küzutas: – “El’genzid-ik?” “Kut en el’gendand? Kaiken el’genzin!” No min-ni radab Peša, – ei čomin lähtkoi radod, miku ei el’genda midä-se hän kogonalaz, meletab midä-se ičeze meles edahališt.
Zavodib ak händast laida, miše tuukutoi i el’gendamatoi om, a hän vastha:
– Ka radan minä, radan hilläšti, ei mikš kobud-se ningomad leta ole.
I huneidab nenan tüvehe agjatoman pajoižen:
– Hilläšti – ka tarkašti, tarkašti – ka čomašti, čomašti – ka hilläšti, hilläšti – ka tarkašti…