младописьменный подкорпус
художественные тексты
Verez tullei, (2014), с. 22; Valentina Lebedeva
Piroi oli kova ižand. Elomižes oli hänel kaik hüvin, tezi aigan radole, tezi i lebule, eli enččidme veroidme. Rahvaz paksus käveli hänennoks nevondaha, i vunukneičukaine Paroi hot’ i arvosti dedad, a veroid da elotedištoid muštho otand ei.
Kazvoi Paroi, Piroi-ded koli, i tahtoiškanzi Paroi, miše händast-ki pidäižiba mugoižes arvos, kuti dedad.
Vaiše lumen otab kevädel, hän jo käskeb küntta man.
– Aig om völ, Paroi, ma om völ märg da vilu! – kel’däba susedad.
– Se aig om jo! – vidose Paroi i tahtoib olda ezmäižen mehen kaikiš radoiš.
– Vot ku vidose-se miku pal’l’az mel’nic! – sudib rahvaz. – Ei dedhaz ole vunuk, ei el’genda sidä, miše ded hänen, Prokoi, tezi kaikenlaižid primetoid i azjakahid nevondoid, sen täht i rahvahan arvostusen sai.
– Nece Paroi löcun kartte hagoižele sase i korskab, ei teda – ken hän om-ki.
Meleta ezikuvaks rahvahale ed tehte. Ei miš ole arvostada Pirun Paroid: kobud hänespäi om jäi, a ližad kaikile – vähä.