младописьменный подкорпус
тексты для детей
Verez tullei, (2014), с. 103; Ol’ga Žukova
Minä läksin irdale, varastan, konz mamoi sobitab noremban sizaren. Tatoi jo sai irdale meiden rusttad reguded. Seištes pordhidenno nägištin tutaban koiran. Nece om Tarzoi – sur’ hüvä koir, se navedib lapsid i andab ičtaze silitada.
– Tarzoi, Tarzoi, – heikan minä ihastusiš.
Koir kulišti i tuli minunnoks. Minä heitin alaižen ühtes kädespäi, ladin kosketada koirad, silitada pädme, no äkkid koir fatib necen alaižen toižes kädespäi i pageni.
– Tarzoi, midäk sinä, anda alaine!
No koir ei kundle mindai, jokseb i jokseb. Ninga pageni-ki.
Minei mugoine abid tegihe, eskai kündal’kur kurkhu libui, i sil’mäd kündlestihe.
– Midä tegihe? – küzub lähtnu irdale mamoi.
– Ka, Tarzoi oti minun alaižen. Minä pidin händast hüväks koiraks i sebranikaks, a hän muga tegi.
– Ala väriže, – sanub mamoi, – ved’ koir vaiše vändi sinunke. Hän ei tahtoind abidida. A otta midä-ni koiran suspäi ei tarbiž, ved’ koir om koir – ed teda, mi om sen meles, haukaidab da völ pöl’gästoitab.
Joksnu koiran jäl’ghe tatoi toi minun alaižen i andoi minei. Mö tönduim. Mamoi veb meid päivkodihe. Noremb sizar ajab reguziš, a minä astun sireti i meletan koiras.