младописьменный подкорпус
тексты для детей
Verez tullei, (2014), с. 104; Ol’ga Žukova
Meiden tätüižed ištuba divanal. Mö Lena-sebranikanke vändam baban fateras. Sobitam da udes sobitam meiden tütrid, veretam heid magadamha. Minä homaičin stolal jättud babal nitid neglanke.
– Lena, ombelkam tätüižele platjo.
– Ombelkam! – sanub Lena, – ka, tarbiž mitte-ni ruzuine löuta.
Minä kacuhtin sinnä-tänna...
– A čapkam palaižen uudimespäi. Naku kacu, miččed čomad, änikoidenke rippuba päčin taga, magadandhonusehe mändes.
– A babaiž ei käregande meiden päle? – küzub Lena.
– Ei, hän ei homaiče-ki.
Lena pidäb uudimen röunan, a minä čapan raudoil palaižen, kehkeran, ani ümbri änikos. Naku om čoma, omblem tätüižele platjon. Mö tartuim radho.
Pordos päliči tuleb baboi lehmäd lüpsmaspäi. Hän mäneb keitimpolhe, sehloičeb i valab maidod bankoihe. Sid’ tuleb honusehe, kus mö vändam, i ohkahtab:
– Ka mi nece uudimele tegihe, mikš mugoine röun-se om rebinu?
Baboi kosketab uudimen i kacuhtab meiden polhe:
– Neičukaižed, ken necen radoi? – küzub baboi.
– En minä, – sanub Lena.
Minä mugažo sanun:
– En minä.
A ved’ minei pähä-ki ei tulend, miše hubin radam. Vaiše nügüd’ el’genzin i pöl’gästuin baban käreidust.
A baboi kaiken el’gendab, rad om jo tehtud, uudimed om travitud, midä lapsed laida, nägub, miše varaidaba, ei pahas meles tehtud azj, a vändos.
– Toižel kerdal, meletagat, midä voib tehta, a midä ei, – sanub baboi, – i küzugat minai, ku midä-ni tarbiž.
Nügüd’ minä olen jo kaznu, no igän muštan laps’aigan vändoid. I sen azjan, miše en rohtind sanuda, ken uudimed čapoi. Minä ostin babale uded čomad uudimed, i ühtes hänenke mö johtutim aigan, konz minä olin penen neičukaižen.