младописьменный подкорпус
тексты для детей
Verez tullei, (2014), с. 108-110; Maria Mironova
Tuli keväz’ i mec heraštui. Lumi sulab, jokseba ojaižed, niiš heläidaba jälautikoižed, tullei vihel’dab oksiš. Linduižed čičitaba, pajataba, eskai öl ei vaikastugoi!
A Pakaižuk ei ole edahan, hän kaiken kuleb. Meletab: ”Kut oli hüvin, konz minä olin ižandan! Mecas oli hillüz’, vaiše pud čuhkoiba. Nacein ei ole kaikile mel’he keväzline judu i heikand. Kaik linneba hüviš meliš, ku minä pördamoi tagaze.” Tuli Pakaižuk öl mecha i peitihe kuzen alle.
Päiduškanzi jo. Kuleb Pakaižuk: jokseb mecadme jäniš. ”Hubin om jänišale, – meletab Pakaižuk. – Lumi-se om jo läz kaik sulanu, ma om hahk, a iče se om vauged. Kaikutte jänišad voib nägištada i tabata.”
Äkkid hüppähti jäniš tehudele. Vaiše se ei ole jo vauged: jäniš om hahk! Sen jäl’ghe hüppähtiba sebranikad – mugoižed-žo hahkad jänišad. Pakaižuk eskai čududelihe.
– Midä keväz’ tegeb!
Hüpiba ilokahad jänišad siriči.
Pakaižuk nägeb, miše ištub mecanröunal must tedr, i om kuti hil’.
”Naku tedranno bed tuli, meletab Pakaižuk. – Ved’ se ödui lumen al. Nügüd’ lunt ei ole, a mec völ pal’l’az seižub. Ei ole tahod, kuna tedr voiži peittas – ni lumen alle, ni puiden alle.
A tedr ei meleta-ki peittas: sennoks emätedrad lendaba mecröunale, i se niiden edes ičeze čomut ozutab, heledal änel burbutab.
– Čuf-ši! Čuf-ši!
Tedrannoks sebranikad lendaba, a se zavodib ridan. Zavodiše tora.
”Midä keväz’ tegeb-se! – meletab Pakaižuk. – Kožmuseline lind tartui toraha. Tünüdes-ki unohti”.
Päiväl tegihe lämembaks, tedrad lendiba poiš mecanröunalpäi.
Astub mecadme laih kondi.
” Kut sinei-se om, värkäpšuine? – meletab Pakaižuk. – Nacein tusttud ičeze pezad? Nukkuižid pezas i ed tedaiži näl’gäd.”
A kondi azotihe, kaivab künzil maspäi miččid-se jurid, pureskeleb niid, röhkib hüviš meliš: jured-ne oma magedad.
Pakaižuk holdui.
– Nece-ki ihastub kevädehe! Niken ei tusttu mindai... Lähtta küzuda Kevädel, mil se kaikid melespäi vei?
Mäni kuzen alpäi, läksi mecadme ecmaha Kevät. A Keväz’ iče hčnennoks lendab. Iče kaik om änikoiš, päiväižen sädegiš.
Sanub hänele:
– Midä, vanh? Kargaidamha da meiden pajoid kundelmaha tulid? Vai pöl’gästoitta keda-ni tahtoiškanzid?
– Pöl’gastoitad heid!.. A midä sinä tegid ningomad, miše kaik melespäi läksiba?
Muhadaškanzi Keväz’.
– A sinä iče küzu heil, mihe hö kaik ihastuba?
Löuzi Pakaižuk jänišan.
– Sinä mihe ihastud?
– Kevädehe, Ukoine. Ihastun lämähä, päiväižehe, vihandaha heinähä. Ved’ kaiken tal’ven en nägend vihandad taiment, kaikid haboid travin, karktad kor’t söin. A heinse maged om.
Löuzi Pakaižuk tedran.
– A sinä mihe ihastud?
– Suugad oigeta, väged ozutada. Čuf-ši! Čuf-ši!
Löuzi Pakaižuk kondjan.
– A sinä mihe ihastud?
– Änikoihe ihastun…
– Oh-oh, nagranzoitid mindai! Čomad neiččed ihastuba änikoihe. Ik sinä-ki zavodid sidoda niišpäi änikpal’mikoid? A tahtoid, minä andan sinei äi vauktoid änikoid, kaiken man niil peitan?
I zavodi Pakaižuk pudištada hijamal. A hijamaspäi lunt lendaškanzi.
Kondi sanub:
– Ei, Ukoine! Sinun änikod oma elotomad. Ned ei mujugoi, ei ihastoitkoi sil’mäd. Sinä tuled, ka tal’ved tod, a Keväz’ astub – rusttad kezad tob. A mö, kondjad, sured magedsud olem! Minä tal’vel nukun pezas, lunt da jäd minun päl om, a unes kaiken nägen magedad met da marjoid.
– Nu, ku sinä, värkäpšuine, uništad magedas, ka minei lähttä pidab.
Pakaižuk käreganzi i läksi muga edahaks, miše jäniš, tedr da kondi ani unohtibaki siš.