диалектные тексты
средневепсский диалект
Информант: Филиппова Ефимья Ивановна, г.р. 1921, место записи: Ладва (Ladv), Подпорожский р-н, Ленинградская обл.
Язык и народ: тексты и комментарии, (2002), с. 74-75
Sobad oliba poutnasiižed. Tod pert’he bukan, lač ningoi, puine. Neche lačhu sobad paned, lad’led čomasti. Potom tuhkad seglod seglal, porosobaks paned sin’n’a pühkmen miččen-ni poutnasiižen, paned tuhkad da tuhkale päle valad vet. Kipätkod kehutad da valad. Päčhe kivid’ paned sigä ruskotas, neche vedhe viškaidad da vezi kehuškandeb. Ani nihe sobihe mugl mäneb, sobad lähttas puhthad.
Potom porosoban lendad, kived hiit’ad pälpei, porosobas tuhkan ved irdale. Bukaspei sobad otad da ved jogele, mägen alle. Humbrhes survomei sobad, huhtomei korondol. Kaks’ korondod tehtud, ningomad kuššed kalud.
– Nece kezal?
– Kezal vai touvel. Touvel regudele paned da regudel ajad. Touvel jähumbrhed tehtud, a kezal puižed. Mäd kodišpei humbrhenke, hebole paned da ved sobad da i humbrhed.
– Touvel-se jogen külmi, ka kus huhtoidas?
– Nece jogi jokseb miil’ kaiken touven, igan kaiken jokseb. Purtked sigä ka ii kül’mänd. Nügüd’ nored akad ii kävukoi lähtkele, sobad enambad bumažnijad. Lähtkele vannan ottas, vet valetas da huhtoitas.
Sobad pezed, kuivatad da katailkoil’ kataid. A nügüde ut’ugad oma.