библейские тексты (переводные)
Uz’ Zavet, (2006), с. 119-120; Evangelii Markan mödhe. Iisusan surm i eläbzumine 14-16. 14.
32Hö tuliba tahoze, kudamban nimi oli Gefsimania, i Iisus sanui openikoile: «Ištkat tägä, kuni minä loičen.» 33Hän oti ičezenke Petran, Jakovan i Joannan. Hän zavodi nügüd’ höpstuda i tusttuda. 34Hän sanui heile: «Minun heng om sures tuskas, surmaližes tuskas. Varastagat täs i olgat herkhil.» 35Hän mäni vähäižen edemba, lanksi maha i loiči, miše se aig, ku voiži, mäniži siriči händast. 36Hän sanui: «Avva, Tatam, sinä kaiken void. Kanda nece mal’l’ siriči mindai. No ei kut minä tahtoin, a kut sinä.»
37Sid’ hän tuli tagaze i löuzi openikoid magadamas. Hän sanui Petrale: «Simon, magadad-ik sinä? Ed-ik sinä üht časud-ki voind olda herkhil? 38Olgat herkhil i loičkat, miše et putuiži manitushe. Heng om mehel vahv, no hibj om väl’l’.»
39Hän mäni möst edembahko i loiči ühtüižil sanoil. 40Pörttes hän möst löuzi openikoid magadamas, vahv uni umbišti heiden sil’mäd. Hö ei tednugoi, midä sanuda hänele. 41Tuldes koumanden kerdan Iisus sanui heile: «Kaiken-se tö magadat dai lebaidatoiš! Kaik om sel’ged. Se aig om tulnu. Mehen Poig anttas grähkhižiden käzihe. 42Libugat, lähtkam! Minun möi om jo lähen.»