библейские тексты (переводные)
Uz’ Zavet, (2006), с. 222-223; Evangelii Joannan mödhe. 5.
30«Minä en voi tehta nimidä ičesainpäi. Minä sudin sen mödhe, midä kulen, i minun sud om oiged, sikš ku minä en eci ičein tahtod, no vaiše Tatan tahtod, hänen, kudamb oigenzi mindai.
31I ku minä iče todištan ičein polhe, ka minun todištuz ei ole mugoine arvokaz. 32No minun polhe todištab toine, i minä tedan, miše se todištuz, kudamban hän andab minun polhe, om tozi. 33Tö oigenzit mehid Joannannoks, i hän sanui toden minun polhe. 34Minei ei tarbiž mehen todištust, no sanun necen sikš, miše tö saižit päzutandan. 35Joan oli palab hoštai lamp, i tö tahtoit vähäižen ihasteldas sen lämoiš.
36Minai om todištuz, kudamb sanub minun polhe enamban, mi Joannan sanad: ned tegod, kudambid Tat om andnu minei radoks. Ned tegod, kudambad minä tegen, todištaba, miše Tat om oigendanu mindai. 37Mugažo iče Tat, minun Oigendai, om todištanu minun polhe. Tö nikonz et olgoi kulnuded hänen än’t, nikonz et olgoi nähnuded hänen modod, 38hänen sanad ei püžugoi teiš, sikš ku tö et uskkoi hänele, kudamban hän om oigendanu. 39Ka, tö tarkašti luget Pühid Kirjutusid, sikš miše meletat löuta neniden kal’t igähižen elon – a ned ved’ minun polhe todištaba. 40No tö et tahtoigoi tulda minunnoks, miše sada elon.
41Minä en eci kitust mehišpäi. 42Minä tedan teid: tö et armastagoi Jumalad. 43Minä tulin Tatain nimes, no tö et vastnugoi mindai. No ku ken-se toine tuleb ičeze nimes, ka siloi tö vasttat händast. 44Ka kutak tö voižit uskta! Tö varastat kitust toine toižespäi, a et eckoi sidä kitust, kudamb tuleb üksjaižes Jumalaspäi.
45Algat meletagoi, miše minä väritaškanden teid Tatan edes. Teiden väritai om Moisei, hän, kudambaha tö nadeitoiš. 46No ku tö uskoižit Moisejale, ka uskoižit mugažo minei-ki – minun polhe hän om kirjutanu. 47No ku tö et uskkoi hänen kirjutusihe, ka kutak voižit uskta minun sanoihe!»