библейские тексты (переводные)
Uz’ Zavet, (2006), с. 250; Evangelii Joannan mödhe. 15.
18«Ku nece mir kandab vihan teiden päle, muštkat, miše edel teid se om kandnu vihan minun päle. 19Ku tö oližit neciš miruspäi, ka se armastaiži teid kut ičhižid. No tö et olgoi neciš miruspäi, sikš ku minä olen teid valičenu miruspäi, i sikš se kandab vihan teiden päle.
20Muštkat, midä teile sanuin: käskabunik ei ole suremb ičeze ižandad. Ku mindai kükstihe, kükseškatas teid-ki. Ku minun sanad kundeltihe, kundleškatas teiden-ki sanad. 21Kaiken necen mehed tegeba teile minun nimen tagut, sikš ku ei tuntkoi händast, kudamb om mindai oigendanu. 22Ku minä en tulnuiži i en pagižnuiži heile, ka hö ei oliži värnikad, no nügüd’ hö ei voigoi sanuda: „Mö em tednugoi, miše tegim grähkid. 23Se, kudamb kandab vihan minun päle, kandab vihan minun Tatan-ki päle. 24Ku minä en tehnuiži heiden keskes tegoid, kudambid völ niken toine ei tegend, hö ei tedaiži, miše oma värad. No nügüd’ hö oma nähnuded minun tegod i kandaba vihan minun päle i minun Tatan päle. 25Muga todenzub heiden käskištoho kirjutadud sana: „Hö kandoiba vihan minun päle tühjan.
26Tö sat Abutajan, minä oigendan händast Tatannopäi. Hän, toden Heng, lähteb Tatannopäi i todištaškandeb minun polhe. 27Muga tö-ki todištaškandet, ku ezmässai olet olnuded minunke.»