библейские тексты (переводные)
Uz’ Zavet, (2006), с. 259-260; Evangelii Joannan mödhe. 19.
28Iisus tezi, miše kaik oli tehtud jo lophusai. Miše oliži kaik kut Pühiš Kirjutusiš, hän sanui: «Minai om jomannäl’g.» 29Sigä oli astii täuz’ muiktad vinad. Saldatad kastoiba sinna gupkan i issop-kalul libutiba sen Iisusan hulidennoks. 30Iisus imi vinad gupkaspäi i sanui: «Kaik om tehnus.» Hän sordi pän i pästi hengen.
31Siloi oli pätnič, a sobat, kudamb läheni, oli lujas sur’ praznikpäiv. Miše hibjad ei jäiži ripmaha ristha sobataks, evrejalaižed pakičiba Pilatad, miše katkaita heiden sär’lud i pästta alahaks. 32Muga saldatad katkaižiba sär’lud nenil mehil, kudambad oliba nagloitud Iisusanke, ezmäi ühtel, sid’ toižel. 33Iisusannoks tuldes hö homaičiba, miše hän oli jo kolnu, i sikš ei katkaidanugoi hänen sär’luid. 34Üks’ saldat puski keihäl hänen bokha, i sišpäi sid’-žo vodaškanzi vert i vet. 35Se, kudamb necen nägi, om todištanu sen polhe, miše tö uskoižit. Hänen todištuz om oiged, i hän tedab, miše pagižeb tot. 36Muga tegihe, miše Pühiden Kirjutusiden sanad todenzuižiba: «Hänel ei sa mureta ni üht lud». 37A Pühiden Kirjutusiden toižes sijas sanutas: «Hö kacuba hänehe, keda oma pusknuded.»