младописьменный подкорпус
публицистические тексты
Kodima. № 12, (2009), Komin kelespäi kändi Nikolai Abramov
Annušan tat om mašinan vedäi. Hän ajalese erazvuiččidme lidnoidme. Kerdan matkaspäi tat toi tütrele lahjaks suksed. Lujas čomad suksed – pitkäd, sinižel mujul mujutadud, a ülähänpäi völ vauktoid lumuižid om pirtud.
Annuš oli hüviš meliš. Käveleb suksiš ümbri, eskai silitab heid. Kädhe otab – oma-ik jügedad? Ei – kebnaižed oma.
Habi varasti Annuš, konz pühäpäiv tuleb. Toižel aigal ei ole aigad suksil ajeltas – homendesel händast päivkodihe vedas, a ehtal om pimed jo.
Pühäpäiväl Annuš nouzi lujas aigoiš. Venui ösijäl, varasti, konz vaugištub i kacui kuvitadud pakaižel iknaha.
Sil aigal irdal vaugištui hilläšti. Jäl’ges lumi iknan peliš hoštuškanzi – päiväine nouzi. Tal’vel päiväine-ki lujas navedib magata!
Annuš hotkašti pezihe, sobihe, oti suksed i läksi irdale. Pakaine edeles näpiškanzi nenas. Ka, laske, näppigaha! A mitte čoma irdal-se om necil aigal – päipašt, lumi hošttab i kidžaidab kengiden al: čirk, čirk ...
Pani Annuš suksed jaugha i mäni ei lujas korktaks mägudennoks, kus käiken kerazihe lapsid, kut ani pučuižid, muga i vanhembid. Neičukaine astui hilläšti, miše kaik nägižiba – miččed čomad suksed toi hänele tat.
Libui Annuš mägele, a sigä nikeda ei ole – lujas aigoiš läksi hän irdale. Žal’, niken ei nägišta, kut hän ajelese suksil muga hüvin.
Tuikaižihe Annuš kaluil, töndui mägespäi i edelez – kukirikku! Lanksi übikoho. Satatihe, lumekaz kaik libui. Eskai kündled sil’miš seižuba, vaiše ei voikaškandend, udes mägehe libui. Möst – kukirikku ... i muga völ äi kerdoid. Sid’ jo neičukaižel kündled jokseškanziba jorom. ”Ka miččed hubad, kundletomad suksed tatoi osti! «Kodihe pördamoi, ka lükäidan hähele – laske iče šurgab», meleti Anuš pahoiš meliš. «A minä otan ičein vanhad, lühüdad, niil ajades ed lankte».
Vaiše Annuš tahtoi pörtas kodihe, ka nägišti Šurik-susedan.
- An’ka, sinä midä kuti lumipacaz seižud? – küzui i nagraškanzi. – Tedan, külläks übikoid mujid?
Annuš išttui vaitti i kasui pahas.
- A suksed-ne sinai miččed čomad! Kuspäi ningomad? küzui Šurik.
- Tatoi lidnaspäi toi. Hubad suksed oma.
- Miak muga? čududelihe Šurik?
- Ka kaiken lankted ajades!
- Voin-ik minä šurgahtada?
Annuš andoi suksed Šurikole. Prihaine libui mägehe i päzui suksil orgho ani hüvin.
Annuš eskai sun avaiži. A Šurik šurgahti völ kerdan, i möst hüvin.
- Oi, sä, mahtatoi! Hubad suksed, hubad suksed! – näriti Šurik neičukašt. Ed mahta šurkta, ka sikš lankteled-ki kaiken!
Annuš jo muhazi. Se hüvä om, miše suksed ei olgoi hubad. A ajeltas hän opendase, tal’v om völ pit’k.
I Annuš töndui mägele.